اشعار

مست از احـادیثت، کرده‌ای خلایق را            کردی از خدا لبریز، تک تک دقایق را

هر کلام پر نورت، لحظه‌های روحانی            داده صیقل از عشقت، روح و جان عاشق را

با عنایت به درخواست های تعدادی از کاربران عزیز؛ در پاسخ به این اوامر و همچنین جهت تسهیل بهتر برای کاربران؛ کانال سایت در ایتا ایجاد گردید، دوستانی که تمایل دارند عضو کانال باشند در همین جا کلیک نموده و یا از طریق لینک زیر وارد کانال شده و عضو شوند

لطفا با نشر و تبلیغ لینک این کانال؛ شما نیز در این خدمت به آستان اهل بیت سهیم باشد

https://eitaa.com/astanevesal   

صـدق سـخـن‌هـای کـلـیـم الله طـوری            روح مـسـیـحی، حـلم ایـوب صبوری

ذکـر نـجـات یــونـس و آرامـش نـوح            صوت خوش داوود در مـتن زبـوری

من هـمان باده‌نـوش جام توأم            بـلـبـل مـسـت روی بـام تـوأم

بی‌نـگـاهت غـزل نـمی‌خـوانم            شـاعـر فـیـض مـسـتـدام توأم

سلام ای مصحفِ توحـیدِ سـرمد            ســلام ای صــادقِ آلِ مــحــمــد

سـلام ای آنکـه نـورِ راسـتـیـنـی            بـه جـان‌هـا قـبـلـۀ اهـلِ یــقـیـنـی

کـتاب بود و به روی جهـانـیان وا بود            جـواب هـرچه نـمـی‌دانـمِ جـدل‌هـا بود

به روی فـرش امامت معـلمی می‌کرد            و تخـت سـست خلافت اسیر دعوا بود

در مکـتب عـشق باید عـاشق باشی            هـمــراز دل گـل شــقــایـق بــاشــی

از جـان به ره دلـبر خود در گذری            این کـار سـبب شـود که لایق باشی

صراط مستقیمم تو، من آن ضالین قرآنم           کُند کار خلیل لَه غلامت من که حـیرانم

دمی از کوی تو رفتم پشیمان بودم از رندی           و عـمری از پشیمانیِ خود دائم پشیـمانم

به جای تیغ خون آلود، تیغی جوهری داری           نه از مردان جنگ، از اهل دانش لشکری داری

کلاس درس نه، دکان عشق است این که می‌بینم           چه آوردی که از هفتاد ملت مشتری داری؟

بیا به دیـدن گـل، سوی گـلـسِتان برویم           از این قفس به درآئیم و نغمه‌خوان برویم

نسیم صبح وزید و شکوفه باز شکـفت           بیا به طرْف گل و باغ و بوستان برویم

صـاحـب رَأفـت وُ رفـتـارْ اباعبدالله            پــدرِ مـکـتـبِ ایــثـار ابـاعــبـدالـلـه
نَبَوی مَسلَک و زهرا صفت و مولا خُو            روحِ صـدق و سـخـنِ یـار اباعبدالله

در امـتـداد کـوچ غـریب سـتـاره‌هـا            رونق گـرفت ظلـمتِ دارالامـاره‌ها
باقی نمانده بود بجز خطی از کتاب            از دین نمانده بود به غیر از مناره‌ها

دنـیـای کـلام تو جـهـان بـرکـات است            عمری‌ست جهان ریزه‌خور این کلمات است
در ساحت عرفان غمت فلسفه مات است            نام تو پُر از عطر سلام و صلوات است

ای چشـمۀ مهـتاب چه ذاتی چه جلالی            آئـیـنـۀ ذاتـت نـگـرفـتـه اسـت، زوالـی

ای صاحب کُرسّی فـقاهت نفـست گرم            تا روز قـیـامت، دمِ عـلـمـت مـتـعـالـی

آن صبح رو که مطلع شعرم جبین اوست            موسی به دین اوست و عیسی به دین اوست

هر حلقه حلقه حلقۀ آن گـیـسوی شبـش            آورده است سـلـسلـه‌ای را به مذهـبـش

ما مـانـده‌ایم و این هـمه میـراثِ فـاخِر            گـنجـیـنه‌ای از قـال صـادق، قال باقـر
شرحی حـدیثِ ناب و زیبا و نفـیس از            آن جـویـبـارانِ زلال و پـاک و طاهـر

پای درس چشم‌هایت جان دو زانو می‌زند            نـزد انـسانـیتت انـسان دو زانـو می‌زنـد

در مدینه خطبه می‌خوانی چنان ملموس که            جابر از مستیش در ایران دو زانو می‌زند

روشن‌تر از تـمام جهـان، آسـمان تو            بـاغ سـتـاره‌هـاست مگـر آسـتان تو؟

پـرچـم بـه دوش مـردم آزاده داده‌ای            تا هر کـرانه فـتـح شـود با نـشان تو

به اسـتـناد حـدیـثی دلـم چه عـاشـق بود            سند مطالبه کردند...«قالَ صادق» بود

وزیـد صحـبت آوازه‌اش به هـر سـویی            عدو اگـرچه در این کار نـامـوافـق بود

مسـتـم و باز بـاده می‌خـواهم            بـاده از دسـت سـاقـی مـاهـم

عـاشـق دلـبـری لـطـیـفـم من            گـر چـه آلـوده‌ای سـرِ راهـم